انتریت کروناویروسی بوقلمون

مقدمه

کرونا ویروس بوقلمون (TCV)، عامل یک بیماری روده ای بسیار مسری بوقلمون ها است که با افسردگی، بی اشتهایی، اسهال و کاهش وزن گیری همراه است. بیماری تاج آبی، تب لجنی، انتریت مسری، و انتریت کروناویروسی، دیگر نام های انتریت TCV بوقلمون اند.

تلاش هایی بمنظور شناسایی علت بیماری تاج آبی از اوایل دهه 1950 صورت پذیرفت.  عوامل عفونی متفاوت بسیاری در بوقلمون های درگیر من جمله رئوویروس ها، انتروویروس ها و کمپیلوباکتر شناسایی شدند. با اینحال، تلاش های تجربی بمنظور ایجاد دوباره بیماری با این عوامل با موفقیت همراه نبود. در سال 1971، آدامز و هفستاد با موفقیت ویروسی از بوقلمون های مبتلا به تاج آبی در جنین مرغ و تخم های بوقلمون کشت داده و بطور تجربی بیماری را با استفاده از این ویروس کشت داده شده ایجاد کردند. یک کروناویروس بعنوان عامل بیماری در سال 1973 شناسایی شد.

تلاش هایی بمنظور ریشه کنی در اوایل دهه 1970 در مینسوتا آغاز شد و این تلاش های موجب ریشه کنی موفقیت آمیز ویروس از گله های بوقلمون مینسوتا تا سال 1976 شد. پس از این زمان، TCV تنها بصورت اسپورادیک در مناطق تولید کننده بوقلمون آمریکای شمالی شناسایی شد. در سال های اخیر، TCV بعنوان یک علت مهم بیماری انتریک بوقلمون ها قلمداد شده است. کروناویروس بوقلمون نیز در بیماری ای تحت عنوان سندرم مرگ و میر و انتریت جوجه بوقلمون ها، یک بیماری با مرگ و میر بالا، سرکوب رشد حاد و نقصان ایمنی، نقش دارد.

کروناویروس بوقلمون بعنوان عضوی از کروناویریده طبقه بندی می شود. کروناویریده، خانواده ای بزرگ از ویروس های RNA دار است که گونه های متنوعی از پرندگان و پستانداران را مبتلا می سازد.

حساسیت به مواد شیمیایی و فیزیکی

کروناویروس بوقلمون در pH 3 در 22 درجه سانتی گراد برای 30 دقیقه پایدار و به 50 درجه سانتی گراد بمدت 1 ساعت حتی در وجود 1 M منیزیم سولفات مقاوم است. استعمال کلروفورم در 4 درجه سانتی گراد بمدت 10 دقیقه تقریبا ویروس را غیرفعال می کند.

کروناویروس بوقلمون در بافت های روده ای نگهداری شده در 20- درجه سانتی گراد یا دمای پایین تر بمدت بیش از 5 سال باقی می ماند. در مینسوتا، TCV در ساختمان ها و برای دوره زمانی طولانی حتی پس از حذف بوقلمون ها از این مزارع باقی ماند. کرزول صابونی و فرمالدئید، گندزداهای موثر برای زدودن TCV از ساختمان های آلوده می باشند.

پاتوبیولوژی

میزبان های تجربی و طبیعی

کروتاویروس بوقلمون، بوقلمون را در همه سنین درگیر می کنن؛ با اینحال، رایج ترین بیماری بالینی در بوقلمون های جوان حین چند هفته اول زندگی مشاهده می شود. بنظر می رسد بوقلمون ها تنها میزبان طبیعی TCV باشند. قرقاول، مرغ دریایی، بلدرچین و همستر به درگیری مقاوم اند. زمانی مرغ مقاوم به TCV محسوب می شد؛ با اینحال، مطالعات اخیر چیز دیگری را نشان می دهند. در دو مطالعه مجزا، مرغ های SPF بلحاظ بالینی پس از تلقیح تجربی TCV علائمی را از خود نشان ندادند. با اینحال، حساسیت به TCV با تغییر سرمی و شناسایی ویروس و آنتی ژن های آن در بافت های روده ای و بورس فابرسیوس در 8-2 روز پس از تلقیح و با شناسایی ویروس در محتویات روده ای در 14-1 روز پس از تلقیح تایید گردیده است. کروناویروس بوقلمون در دیگر بافت ها من جمله نای، ریه و کلیه ها شناسایی نشده است.

انتقال، حاملین، ناقلین

کروناویروس بوقلمون با مدفوع پرندگان مبتلا انتشار یافته و بطور افقی بوسیله هضم مدفوع و مواد آغشته به مدفوع گسترش می یابد. مطالعات تجربی بجهت ابتلا بوقلمون با مواد همگن کبد، قلب، طحال، کلیه و پانکراس بوقلمون های درگیر با موفقیت همراه نبوده است. بوقلمون ها با استفاده از مواد روده ای فیلترشده یا نشده یا مواد همگن فیلتر شده بورس فابرسیوس بوقلمون های درگیر تقریبا مبتلا شدند.

کروناویروس بوقلمون عموما بسرعت در یک گله و از گله به گله دیگر در یک فارم یا فارم های همسایه انتقال می یابد. جابجایی مکانیکی ویروس می تواند توسط افراد، تجهیزات، وسایط نقلیه و حشرات صورت پذیرد. لاروهای سوسک بستر و مگس های خانگی ناقلین مکانیکی بالقوه  TCV  می باشند. پرندگان وحشی، جوندگان، و سگ ها نیز می توانند این نقش را ایفا کنند. هیچ مدرکی وجود ندارد که TCV قابلیت انتقال به وسیله تخم را داشته باشد. با اینحال، جوجه بوقلمون ها می توانند با پرسنل آلوده محرک هایی همچون جعبه تخم فارم های مبتلا در هچری آلوده شوند.

کروناویروس بوقلمون در مدفوع بوقلمون چند هفته پس از بهبود از بیماری بالینی حضور دارد. ویروس در محتویات روده ای بوقلمون های درگیر بصورت تجربی تا 6 هفته پس از تلقیح بوسیله جداسازی ویروس و تا 7 هفته پس از تلقیح بوسیله RT-PCR شناسایی شدند.

دوره کمون

دوره کمون می تواند از 5-1 روز متغیر باشد ولی عموما 3-2 روز است.

علائم بالینی

در موارد فیلدی، علائم بالینی بطورناگهانی معمولا با میزان ابتلای بالا بروز می کنند. پرندگان افسردگی، بی اشتهایی، کاهش مصرف آب، اسهال آبکی، دهیدراسیون، کاهش حرارت بدن و کاهش وزن را از خود نشان می دهند. مدفوع عموما سبز تا قهوه ای، آبکی و کف آلود می باشند و میتوانند حاوی موکوس و اورات باشند. گله های مبتلا به TCV دارای میزان مرگ و میر افزایش یافته، سرکوب رشد، و ضریب تبدیل غذایی ضعیف در مقایسه با گله های غیرمبتلا می باشند. میزان مرگ و میر در گله های مبتلا متغیر می باشند؛ مرگ و میر بالا می تواند بسته به سن پرنده، عفونت همزمان، عملیات مدیریتی و وضعیت آب و هوایی رخ دهد.

مطالعات تجربی با استفاده از سویه های سازگار به تخم TCV نشان می دهد که عفونت TCV تنها موجب بیماری ملایم و تا حدودی باعث سرکوب رشد می شود. میزان مرگ و میر عموما ناچیز می باشد.

درگیری کروناویروس بوقلمون در مادران بوقلمون حین  تولید موجب کاهش سریع تولید تخم می شود. کیفیت تخم نیز تحت تاثیر قرار می گیرد. مادران تخم هایی تولید می کنند که فاقد پیگمانتاسیون نرمال می باشند. (تخم سفید، گچی)

پاتولوژی

کالبدگشایی

ضایعات کالبدگشایی عمدتا در روده ها و بورس فابرسیوس دیده می شوند. دئودنوم و ژئوژنوم عموما رنگ پریده و وارفته می باشند. سکوم متسع و پر از محتویات آبکی می باشد. آتروفی بورس فابرسیوس می تواند مشاهده گردد. لاغری و دهیدراسیون می تواند در بوقلمون های درگیر دیده شود.

زیرساختاری

تغییرات زیرساختاری در روده های بوقلمون های درگیر با TCV محدود به سلولهای پوششی می شود. تغییرات زیرساختاری شامل از دست دادن ریزپرزها، اختلال در ناحیه انتهایی بافتی، دژنراسیون میتوکندری ها، اتساع شبکه اندوپلاسمی، افزایش لیپید داخل سلولی، تخریب سلولی در رئوس ویلی ها است. ذرات کروناویروسی (140-80 نانومتری) درون شبکه اندوپلاسمی مشاهده می گردد.

بیماریزایی پروسه درگیری

کروناویروس بوقلمون بیشتر در انتروسیت های بخش رأسی ویلی های روده ای و بافت پوششی بورس فابرسیوس تکثیر می کند. مکان درگیری TCV روده ای نشان می دهد که ویروس می تواند موجب سوء جذب، سوهضم، و استهال بحالتی مشابه دیگر کروناویروس های روده ای شود. با اینحال، گفته می شود که ویروس می تواند تاثیرات خود را با تغییر در فیزیولوژی این سلول ها، بحالتی شدیدتر اجرا کند. همچنین کروناویروس بوقلمون می تواند با تغییر فلور نرمال روده، آسیب خود را برساند. فلور روده ای بوقلمون های مبتلا به TCV با افزایش تعداد باکتری های فاسد کننده و باکتری هایی که قادر به تخمیر لاکتوز نمی باشند، و افزایش همزمان لاکتوباسیل ها همراه است.

در بیماری حاد، یک ویژگی رایج میزان مرگ و میر بالا در مطالعات پیشین با استفاده از تلقیح هموژن روده ای/مدفوعی خام نشان داده شده است. مطالعات تجربی اخیر با استفاده از TCV کشت شده در جنین نشان می دهد که مرگ و میر بدلیل درگیری TCV حداقل تحت شرایط آزمایشگاهی معمولا ناچیز است. وضعیت های اقلیمی، عملیات مدیریتی، جمعیت، و عفونت های ثانویه می تواند تاثیرات درگیری TCV را  تحت تاثیر قرار دهد و باعث افزایش مرگ و میر شود. آنتی بیوتیک ها می توانند موجب کاهش مرگ ومیر در گله های مبتلا به TCV اغلب بدلیل کنترل عفونت ثانویه باکتریایی شوند. مطالعات تجربی در زمینه TCV و یک سویه انتروپاتوژنیک اشریشیا کلای نشان دهنده تعامل بین TCV و باکتری ها در ایجاد بیماری بالینی حاد می باشد. در این آزمایشات، بوقلمون های جوان تلقیح شده با TCV سرکوب رشد ملایم بدون مرگ و میر شاخص را از خود نشان دادند و بوقلمون های تلقیح شده با اشریشیا کلای انتروپاتوژنیک بلحاظ بالینی علائمی از خود بروز ندادند. با اینحالف بوقلمون های تلقیح شده با TCV و اشریشیا کلای انتروپاتوژنیک سرکوب رشد حاد و مرگ و میر بالا از خود نشان دادند.

ایمنی فعال

بوقلمون هایی که از درگیری TCV بهبود می یابند، به چالش بعدی مقاوم هستند. بوقلمون هایی که از درگیری TCV تجربی در 4 روزگی بهبود یافتند هیچ علائم بالینی در زمان چالش در 11 و 22 هفتگی از خود نشان ندادند. مشاهدات فیلدی نشان می دهند که گله هایی که از درگیری TCV بهبود یافته اند، مقاوم به درگیری بعدی می باشند.

طبیعت ایمنی محافظتی در پرندگان بهبود یافته بخوبی درک نشده است. تولید اختصاصی IgA ، ایمنی همورال و لمفوسیت T در بوقلمون های بهبود یافته مشاهده شده است. تولید اختصاصی IgA در ترشحات روده ای و صفراوی بوقلمون های بهبود یافته بمدت حداقل 6 ماه باقی می ماند. در یک مطالعه، آنتی بادی های IgA اختصاصی TCV در مدفوع بوقلمون های درگیر با استفاده از الایزا اندازه گیری شد؛ این مطالعات نشان می دهند که تولید آنتی بادی IgA در 4-3 هفتگی پس از تلقیح به اوج خود رسیده و تقریبا 6 هفته پس از تلقیح اتمام می یابد.

پاسیو

جوجه بوقلمون ها که بطور پاسیو در برابر TCV با تلقیح زیرجلدی سرم پرندگان ایمنی ایمن شده بودند، در برابر چالش محافظت نشدند. جوجه بوقلمون های مادران ایمن و غیرایمن بطور مساوی به چالش TCV حساس بودند.

تشخیص تفریقی

بیماری روده ای ناشی از TCV باید از دیگر بیماری های روده ای بوقلمون خصوصا موارد ناشی از دیگر ویروس ها، باکتری ها و تک یاختگان تفریق شود.

استراتژی های درمانی

پروسه های مدیریتی

جلوگیری، روش ارجح برای کنترل TCV است. بوقلمون های درگیر با TCV ، ویروس را در مدفوع برای دوره های طولانی پس از بهبودی منتشر می کنند؛ این بوقلمون ها، مدفوع آنها، و موادی که مدفوع  با آنها در تماس است، منابع بالقوه درگیری برای بوقلمون های حساس دیگر محسوب می شوند. مدفوع بوقلمون های مبتلا می توانند در وسایل گوناگون من جمله لباس، چکمه، امکانات، پر و کامیو یافت شود. دیگر حاملین بالقوه همانند پرندگان وحشی، جوندگان، سگها و مگس ها نیز در انتقال از گله های مبتلا به حساس نقش دارند. فاکتورهای کارآمد امنیت زیستی باید بمنظور جلوگیری از معرفی TCV با پرسنل، وسایل ، حیوان و حشرات ناقل و نیز بوقلمون های مبتلا به TCV رعایت شوند.

زدودن TCV از اراضی عفونی باید با تخلیه فارم و متعاقبا تمیزسازی و گندزدایی فارم و تجهیزات صورت پذیرذ. بدنبال تمیزسازی و پروسه های گندزدایی، اراضی باید برای حداقل 4-3 هفته  خالی از پرنده باقی بمانند.

واکسیناسیون

 هیچ واکسنی موجود نیست.

درمان

 در زمان حال، هیچ درمان خاصی برای انتریت TCV وجود ندارد. درمان آنتی بیوتیکی میزان مرگ و میر را اغلب بعلت کنترل درگیری های ثانویه باکتریایی، کاهش می دهد. هیچ مزیتی در زمان اضافه نمودن گلوکز، الکترولیت ها یا شیر خشک به آب آشامیدنی مشاهده نشده است.

پروسه های مدیریتی که در کاهش مرگ و میر دخیل هستند شامل افزایش دمای سالن مادر و اجتناب از ازدحام بیش از حد می شوند.

«تهیه شده توسط کمیته علمی-پژوهشی زنجیره یکپارچه بوقلمون زرین گستر پرتیکان»

پاسخگوی سوالات شما بازدیدکنندگان عزیز در بخش نظرات هستیم.